"Педагог - гэта пра пачуццё ўласнай годнасці". На яе ўроках ціха сядзяць нават хуліганы

31 жніўня, Мінск /Кар. БЕЛТА/. Данута Валасевіч ведала ўжо ў 6 гадоў, што стане настаўніцай гісторыі. Аднойчы разам з татам, які працаваў у Нагорнаўскай школе лабарантам і вёў тэхнічную працу, і яго вучнямі яна паехала на экскурсію ў Брэсцкую крэпасць. Гід настолькі цікава расказваў пра ўсё, што адбывалася ў тых мясцінах у розны час, што дзяўчынка пасля вяртання дадому заявіла бацькам: калі вырасту, стану гісторыкам.

І стрымала слова - пасля школы паступіла на гістфак БДУ. А скончыўшы яго, вярнулася ў родны Клецкі раён і, як некалі бацька, уладкавалася працаваць у сельскую школу.

"У мяне былі вельмі добрыя ўмовы, каб застацца ў Мінску: муж там працаваў, мы маглі ў хуткім часе атрымаць кватэру. Але мяне цягнула сюды, здавалася, што тут смялей сябе буду адчуваць. Я ж нарадзілася ў гэтай мясцовасці, у вёсцы Заполле, на цудоўным хутары з трох дамоў, які і цяпер існуе. Там было маленькае возера, вялікія яліны, бярозы, шмат фруктовых дрэў. Гэта вельмі дарагі для мяне куточак. Цяпер нашага дома не засталося, але, праязджаючы побач, мы заўсёды заглядваем у гэтыя мясціны", - тлумачыць Данута Міхайлаўна сваё рашэнне.

Цяпер яна - настаўнік гісторыі і грамадазнаўства Кухчыцкай сярэдняй школы Клецкага раёна. Запэўнівае, што для педагога не мае значэння, дзе выкладаць, у горадзе або сельскай мясцовасці. "Галоўнае, каб было жаданне працаваць, - упэўнена Данута Валасевіч. - Дзеці сёння вельмі шмат ведаюць пра Інтэрнэт, разбіраюцца ў сучасных тэхналогіях. Але настаўнік у гэтых ведах усё ж павінен быць на прыступку вышэй, таму што клас бярэ з яго прыклад, заўважае ўсё: як той зайшоў, як паводзіць сябе на ўроку, што гаворыць, як адносіцца да дзяцей. Педагог - гэта не толькі пра любоў да прафесіі, але і пра пачуццё ўласнай годнасці. Ён павінен трансліраваць гэта пачуццё сам і выхоўваць яго ў дзяцей".

Урокі Дануты Міхайлаўны заўсёды праходзяць цікава і нават хуліганы сядзяць на іх ціха, слухаюць. Бо галоўнае правіла тутэйшага настаўніка - вучні заўсёды павінны адкрываць для сябе нешта новае, а ў гісторыі важны эмоцыі.

"Факты і лічбы знайсці не праблема. Вучань можа адкрыць тэрміналагічны або датавы слоўнік - там усё ёсць. Але каб ён іх зразумеў і запомніў, іх трэба размаляваць, паказаўшы, што за кожнай падзеяй стаіць чалавек. Гісторыя - гэта перш за ўсё людзі. Школьнікі павінны адчуць і зразумець, чаму іх равеснікі ў час Вялікай Айчыннай вайны абаранялі сваю краіну, кідаліся на амбразуру", - лічыць педагог.

Данута Валасевіч - гераіня праекта "Беларусы ў кадры". Яна расказвае, як сямейная рэліквія можа стаць тэмай урока, а ўсяго адна рэтрафатаграфія даць пачатак цэлай навуковай рабоце, адзначанай прэміяй Спецыяльнага фонду Прэзідэнта.

Кожны тыдзень у газеце "7 дней" і на сайце БЕЛТА мы глядзім на свет вачамі простых беларусаў, якія шчыра любяць сваю справу, сям'ю і краіну. Усе нашы героі ўнікальныя, але іх аб'ядноўвае адно - адданасць зямлі, дзе яны жывуць.